Het Boschhuis bestaat gelukkig nog en wordt met liefde bewoond door een echtpaar dat ik twintig jaar geleden leerde kennen. Toen zag ik Het Boschhuis voor het eerst weer van binnen.

Kokosmat

Sinds mijn kindertijd was ik er niet meer geweest. Op de overloop herinnerde ik me ineens weer hoe de kokosmat aan mijn voeten voelde. Hoorde het geluid waarmee ik vroeger in slaap viel: het gekoer van de duiven in de tuin. De tuin was in tweeën gedeeld. Naast Het Boschhuis stond nu een moderne villa. Niettemin bleef nog een forse lap over en de heuvel was onaangetast. Daar had ik gespeeld en met een bezem de dennennaalden eindeloos op een hoop geveegd. Bij die eerste ontmoeting met de huidige bewoners vertelde ik wat er zich in Het Boschhuis heeft afgespeeld. De huidige bewoonster zei dat ze altijd al het gevoel had dat er `iets’ hing in het huis.

Vredesactivisten

Er is in de loop der tijd het een en ander aan Het Boschhuis veranderd. Op internet staat een foto van net na de Eerste Wereldoorlog. Voor het huis zit een groep vredesactivisten: de International Fellowship of Reconciliation.
Zichtbaar is het overdekte terras, aan de zijkant van het huis. Dat is later dichtgebouwd en de studeerkamer van mijn grootvader geworden.

Schijntje

Het Boschhuis kwam onbewoonbaar de oorlog uit. Na de Duitsers zaten de Canadezen er. Die gebruikten de woonkamer als garage. De betonnen vloer die ze stortten is er nog. Na het overlijden van mijn grootouders werd het huis verhuurd. Een tijdlang zaten er op Soesterberg gelegerde Amerikanen in. Die woonden het uit. Ten slotte lukte het mijn familie om het huis te verkopen. Voor een schijntje werd het van de hand gedaan. Eind jaren zeventig had men liever strak en makkelijk in het onderhoud.