Tokio. Paraplu voor regen en zon.

Tokyo
Een regendag kondigt zich aan in het straatbeeld. Op de ochtend van de Nationale Dag van Sport en Gezondheid dragen de meeste voorbijgangers vrijetijdskleding. In hun hand hebben ze een paraplu. Vaak de plastic doorzichtige die je in iedere supermarkt koopt. Hij lijkt nog niet echt nodig. Maar na een uur gaat het miezerige buitje over in een slagregen. En klappen ze open.
Tokyo, children, rainTokyo, rain
Japan is een land van paraplu’s. Schijnt de zon dan beschermen veel vrouwen hun huid met een parasol. Zoals je ook dames ziet die handschoenen dragen en lange mouwen om vooral die roomwit blanke huid te houden. De regenparaplu’s zijn dus meestal van plastic. Ga je een hotel, café of winkel binnen dan plant je hem in een rek. veel in Japan is veilig. Laat je in de metro je tas achter dan vind je die terug bij het bureau gevonden voorwerpen. Of blijft in de haast de bus te halen je rugzak met je hele hebben en houwen, inclusief paspoort en bankpasjes, bij de halte staan, dan krijg je die terug op het politiebureau. En dan is er bovendien voor gezorgd dat de inhoud van de portemonnee, normaal een chaos, herschikt is: de pasjes in de daartoe bestemde gleuven, munten op soort opgeborgen.
Tokyo
Je ziet mensen in de metrostations lopen met hun tas open. De portemonnee voor het grijpen. Het enige waar je voorzichtig mee moet zijn, wordt me geleerd, is je fiets. En je paraplu. Die verwisselt nog wel eens van eigenaar. Ongewild vaak. Omdat het in de spits in het rek van de winkel of het eethuis lastig is je eigen exemplaar terug te vinden. Bij het Museum of Modern Art Tokyo lossen ze het op door op regendagen een verrijdbaar rek bij de ingang te plaatsen, het regenscherm zet je vast met een slotje en de sleutel houd je bij je.
paraplu, Tokyo
Soms ontbreekt een rek en neem je de paraplu dus mee naar binnen. Om te voorkomen dat de boel onder de nattigheid komt is er de hoes-machine. Je steekt je regenscherm in een houder, haalt hem er weer uit en hij zit in een plastic hoes. Maar hoe met het dan met die opvouwbare paraplu’s. Kletsnat in de tas? Bij de hoofdingang van het National Art Center, voor die majestueus golvende glazen pui staan medewerkers klaar bij de parapluhouders met slot. Vanwege de regen dragen gastvrouwen en gastheren fraaie lange witte lakjassen die tot op de enkel vallen. Af en toe reiken ze een bezoeker een plastic zakje aan. Eerst begrijp ik die ogenschijnlijke willekeur niet, maar zie dan wat gebeurt. De bezoeker is eigenaar van een vouwparaplu en schuift die met een geroutineerde handbeweging in de zojuist ontvangen hoes.
Tokyo, rain
Effectief zijn ze, die maatregelen, zo blijkt. Op de bovenste verdieping in dat wonderschone gebouw van architect Kurokawa Kisho kijk je de diepte in. In het getemperde licht dat hoort bij een regenachtige dag lopen beneden de bezoekers. Een medewerker maakt een onderhouds rondje. Met de swiffer. Hoogstens voor wat stof. Want de vloer is kurkdroog  

 National Art Center,