Ja, ik ben weer begonnen

Het hing in de lucht en moest er van komen. Ja, ik ben weer begonnen. Ben begonnen aan een nieuw boek.
Dat je er naar kunt verlangen, daar hadden we het over, als collega’s, toen we laatst onze boeken verhuisden voor boekhandel Scheltema.
Wat een leuke inventieve, goed bedachte openingsact was het trouwens. Over de rode loper van het Koningsplein naar het Rokin. Met warempel langs de kant enkele fans. “Ik heb Het Boschhuis gelezen en vond het hartstikke mooi!”
IMG_7186
We waren het er over eens dat het begin, de onderzoeksfase, zo’n plezierig en zorgeloos onderdeel is.
Enkele dagen geleden deed ik research in Deventer. Met die tas. Gekocht in mijn geliefde kringloopwinkel. Een tas die al niet meer kon toen ik naar school ging. Mijn vader had er wel één. Achter op de fiets ging ie, onder de snelbinder. Een tas die ’s avonds vaak gevulder terugkwam. Had hij in de vele antiquariaten die de stad toen nog rijk was wat gekocht. Een biografie, een eerste druk “iets te duur, maar ik kon hem niet laten liggen”.

Splinternieuw is die tas van mij. Amper gebruikt. Begrijpelijk, want hij draagt onhandig. In Deventer was de tas bovendien loodzwaar van de boeken en brochures die ik mee meetorste om mijn gesprekspartners aan het praten te krijgen. Achteraf niet nodig. Zonder die geheugensteuntjes was het ook gelukt. Tot mijn grote vreugde boeiden ze me urenlang met hun verhalen. De dag daarna ordende ik in gedachten, al lopend, het materiaal. Maakte, heel voorzichtig, een eerste raamwerk. In de wetenschap dat die opzet nog tientallen keren gewijzigd zal worden.

We spraken onderweg naar het nieuwe Scheltema over hoe het dan verder gaat. Een collega begint alvast, ook al is nog lang niet alles onderzocht. Een ander werkt zonder schema, iemand behangt de kamer met plakkers. Trefwoorden. Noteert namen en lijnen. En schrijft aan de hand van iets dat lijkt op de plattegrond van een ondergrondse.

Ik weet dat ik mezelf straks moet toespreken. Dat nooit alles gevonden zal worden. En dat de tijd rijp is voor het tweede en laatste bedrijf. Dat het iets is om naar uit te kijken en tegenop te zien. De taaie dagen dat het niet lukt. Een hoofdpersoon weigert te doen wat je wilt. De dialogen tegenvallen. Het verhaal blijft steken.
Iedereen op de loper herkende het.
En daarom weet ik nu al dat ik die tas nog wel even zal gebruiken. IMG_6588