15 juli 1942

Vandaag is het 15 juli. Ik denk aan de mannen en vrouwen die deze dag, in 1942, werden weggevoerd. Ik denk aan de mensen die om ze rouwen. Zoals een vriendin die rouwt om de vader die ze nooit heeft gekend. Een andere vriendin die in Westerbork is om met haar familie stil te staan bij de man die haar grootvader had moeten zijn maar die met de eerste trein uit Westerbork naar Auschwitz werd gevoerd.

Ook Benjamin Heiman Broekema werd op 15 juli 1942 gedeporteerd. Hij woonde met zijn gezin in Warffum op het majestueuze Hogeland.Ik deed lang onderzoek naar het leven van mijn naamgenoot Benjamin Broekema. Begon daarmee in de jaren negentig. Kon nog spreken met zijn tijdgenoten.

Zoals de kleermaker die in november 1942, enkele dagen voor de deportatie van Benjamin’s vrouw Sara en hun dochtertjes, nog een rugzak maakte en voor ieder kind een capuchon. Hij gebruikte er een tafelkleed voor. De hoogbejaarde Klaas Medendorp tekende tientallen jaren later wat hij destijds had gefabriceerd.

Toen de vrouw van Benjamin met hun dochtertjes de trein in moest leefde Benjamin allang niet meer. Zoals de meeste mensen van dat eerste transport.
Het schetsje heb ik vandaag weer bekeken. En heb tot me laten doordringen waar de trein langs kwam. Dat laatste stukje Nederland.
Hoogezand, Sappemeer, Zuidbroek, Nieuweschans

.Afbeelding (4)

Groningen, de geboortegrond van Benjamin. Het land waar hij zoveel van hield en over schreef. “Wilde rivieren en donkere wouden kennen we niet. Bij ons is alles vlak. Maar wij kunnen op de dijk uitkijken over het Wad. Eindeloos ver.”

Afbeelding (2)

Benjamin, toneelvereniging WarffumAfbeelding

De toneelvereniging, vooraan in het midden, Benjamin Broekema.   En het schetsje van Klaas Medendorp.