Ze doet een act met hoepels. Haar caravan staat in de buitenste ring. Een luxe exemplaar met een airco op het dak. De Française reist over de hele wereld. Tot januari zou ze met circus Renz rondtrekken. Nu zit ze waarschijnlijk zonder werk. In de tussentijd kan ze nergens terecht. Niet in een show in een theater, niet op het podium van een cruiseschip. De entertainers voor de komende maanden zijn geboekt. Ach, ze komt wel weer aan het werk zegt ze.
Anders is het met de verzorger van de dieren. Veertig jaar werkt hij bij Renz. Het is zijn leven, hij heeft er lief en leed meegemaakt. De successen en de drama’s zoals de dood van Herman en Diana Renz, die in 1996 in het Brabantse Hapert in hun woontrailer stierven door koolmonoxide.Met een heftruck worden de vuistdikke stalen haringen uit de grond gehaald. Zaagsel blijft achter op het gras. De tent is even daarvoor opgerold. Hij was nieuw, een verjaardagsgeschenk voor de directeur, die hem kreeg van een supermarktketen.

Iemand van het bergingsbedrijf staat bij onze montagebus. Begint schuchter een praatje. Dat hij werd opgeroepen voor een ontruiming. En pas toen hij zijn collega van huis haalde begreep dat het om Circus Renz ging. “Jullie mogen best weten dat ik dit moeilijk vind.” De trailers met materiaal worden in rap tempo afgevoerd. De caravans blijven staan, die zijn van de artiesten zelf. En een trailer waar de wasmachines staan.

Iedereen in mijn omgeving blijkt van het circus te houden.
Ik zelf ook. Maar, vraag ik me af, wees eerlijk: wanneer was ik er voor het laatst? Heb ik ook niet zelf meegewerkt aan de neergang van dat fenomeen.

De geur van gras, de tocht die onder het tentzeil doorkwam, het orkest met veel koper, de licht versleten kostuums. Het soms jaloersmakende bestaan ook. En vroeger de beesten die zielig waren, wat mottig en die er toch bij hoorden.
We blijven tot in de avond. Als het veld waar de tent stond donker is en het enige licht komt van het lamplicht in de caravans.