De watertaxi’s schieten als zwaluwen door het water, rakelings langs containerschepen en rondvaartboten. Het gaat altijd goed, zegt de ober. Nooit een aanvaring. We kijken toe en zijn volmaakt gelukkig in Rotterdam. Bier van de tap, bitterballen, brood met smeersels. Een bakje noten dat, als je niet uitkijkt, de duiven plunderen. Kijken en wat praten. Over triviale onderwerpen -heerlijk na zo’n bewogen week- zoals: “Zou jij ooit met een cruise mee willen?”
De aanleiding is het witte torenhoge flatgebouw dat daar onder de schepping van Rem Koolhaas ligt aangemeerd. “Alleen als ik mijn eigen gang kan gaan en mijn eten in mijn hut krijg.” zegt mijn echtgenoot. Een scheepstoeter klinkt langdurig. Het witte gevaarte glijdt opmerkelijk snel weg en de wolkenkrabber van Koolhaas komt in zijn volle glorie tot zijn recht.
Rotterdam glimt, glans, staat imposant te wezen onder een bolle wolkenlucht. We zijn eerst nog even de brug over geweest. Echtgenoot heeft meer oog voor de hef die in de verte in wit kunststof is ingepakt. “Christo aan de Maas” vindt hij. Ik bedenk me hoe het zou zijn geweest als Ben van Berkel niet had gewonnen en de Erasmusbrug de schroef van Claes Oldenburg was geworden.
De waterbus uit Dordrecht bracht ons in Rotterdam. Een fantastische reis die we bij toeval maakten. Straks gaan we weer terug. Iets om je op te verheugen. De enorme snelheid waarmee de waterbus optrekt. De wind in je haren op het achterdek. Het wijde water. De scheepswerven, de fabrieksgebouwen, de dijkhuizen “kijk daar zou ik willen wonen”, die prachtige, rietgedekte villa op die hoek aan het water met dat onwaarschijnlijke uitzicht, “zou er nog iemand wonen, of is het een kantoor?”.
Ik beschik over een lijst met bestemmingen die ik vluchtig voor mijn werk aandeed. Op die “wil ik later nog eens rustig bekijken” lijst staat sinds kort de Biesbosch. De broedende visarend bracht me er. Tijd om rond te lopen ontbrak, de montagebus, op het parkeerterrein bij het bezoekerscentrum wachtte.We zijn onze dag aan het water begonnen in de Biesbosch. Vanaf het parkeerterrein bij een sluis lopen we de rimboe in. Groener dan groen. De rivier is steeds aanwezig. Het geluid van een dieselmotor van een binnenvaartschip. Geen storend element want er is die aangename combinatie met het geluid van tientallen vogelsoorten.
“Waarom heb ik toen niet beter opgelet?” mijmer ik. Mijn moeder kwam uit een gezin van natuurvrienden. Zij kon een tjiftjaf onderscheiden van een tureluur. Van ieder kruid of polletje langs het drassige pad had zij de naam geweten.
Zo onthaasten we aan een binnenwatertje met een solitaire zwaan. Een pontje brengt ons richting Dordt. Enkele jaren geleden ontdekten we de stad. We slenteren wat rond. De waterbus namen we nog nooit. Op de steiger wachten we met mensen die dit duidelijk dagelijks doen. Wat een voorrecht. Over het water, met openbaar vervoer, naar Rotterdam.
Met de laatste waterbus keren we terug naar Dordt. Die van negen uur. Ineens doemt er een ark van Noach op. Kolossaal, met op de voorplecht een plastic giraf en aan weerszijden bewakingscamera’s. Hij lijkt gebouwd naar een plaatje uit een kinderbijbel.
Een schroothoop gloeit rood in de avondzon. Het licht strijkt over een zeeschip in aanbouw. De waterbus-conducteur sluit bij iedere stop de toegangspoort naar de halte. De verbluffende wereld vanaf het water gaat nu even op slot.
