Soms, in de dagen dat het schrijven aan ‘Het uiterste der zee’ niet vorderde bedacht ik achter de schrijftafel hoe we het boek zouden presenteren. Om iets te hebben om naar uit te kijken.

Het werd een presentatie om van te dromen. Met een stralende Sara Kirby-Nieweg die het eerste exemplaar in ontvangst nam in een afgeladen Der Aakerk in Groningen. Met haar is het boek begonnen. Prachtige reacties ontving ik na afloop en ze blijven komen.

‘Ik vond het ge-wel-dig’ mailde iemand. ‘Ontroerend’ appten meerdere aanwezigen.
Miriam Kirby, de dochter van Sara Kirby-Nieweg en Tony Kirby schrijft op Facebook:
‘it was an emotional and wonderful afternoon’.
We ontmoetten elkaar voor het eerst en daar waren we beiden van onder de indruk.
‘It was moving to meet Pauline who has built a unique relationship with my mother ander told her story so beautifully. Hearing Kari, Pauline’s daughter speak and Ernst Reijseger playing made the afternoon extra special.’

Journalist Flip Feij schreef op Facebook: ‘De mooiste boekpresentaties maken niet alleen nieuwsgierig naar het boek. Ze grijpen ook plaats op een locatie waarover iets te vertellen valt en gunnen de bezoekers een -als het kan: enigszins relativerend- inkijkje in het wordingsproces.’ (-) ‘Indrukwekkend bij de presentatie was de bijdrage van mevrouw Nieweg; hoe ze vertelde, dat vertrouwen opbloeide met de schrijfster, hetgeen weer van alles teweeg bracht dat nooit was uitgezocht of waarover vele jaren niet kon worden gesproken. Ontwapenend de inbreng van Pauline’s dochter Kari, die vertelde hoe het gezin van de schrijfster had meegeleefd en -geleden. Van ronduit wereldniveau waren de intermezzi van cellist Ernst Reijseger, vriend van de familie en ternauwernood op tijd in Groningen van een muziekreis naar Zuid-Korea. Een afgeladen kerk, een cultureel programma, geworteld in heel Noord-Nederland. Een reikhalzend lezerspubliek, op jacht naar een opdracht van de schrijfster voorin het boek. Uitgeverij De Arbeiderspers en boekhandel Van der Velde konden de exemplaren nauwelijks aangesleept krijgen.’

Onze dochter Kari speechte, geestig en ontroerend. Wat kan een moeder zich meer wensen, schreef iemand me. Inderdaad. Ze spaarde me trouwens niet. Memoreerde mijn bedrijvigheid waar ze een soort ‘haat liefde verhouding’ mee heeft omdat menig sociale activiteit daarvoor het veld moet ruimen. Hoe regelmatig ons telefonische contact is, ook als ik aan het werk ben als verslaggever voor het NOS Journaal.
‘Half zes. Vlak voor de uitzending. Ik weet dat ze aan het werk is. Laten we eens even kijken wie ze belangrijker vindt…’

 

En hoe het schrijven aan ‘Het uiterste der zee’ steeds meer vat kreeg op mijn bestaan en dat van mijn familie.
‘In de loop van de maanden wordt het boek een geheim woord. We spreken niet meer over het boek maar over ‘de b’. In het huis zwerven boeken rond over de draf- en rensport, kieviten en grutto’s. Stapels boeken las ze over de meest uiteenlopende onderwerpen. Die tientallen pagina’s die vervolgens gereduceerd werden tot één klein alineaatje.’

Zo was het, ze heeft gelijk.
Een presentatie dus om van te dromen.
Zoals Miriam Kirby schrijft: ‘Thank you to everyone involved in making this book possible.’.

En dat waren vooral de mensen van uitgeverij De Arbeiderspers, Stichting Oude Groninger Kerken, Bijzondere Locaties Groningen, Ernst Reijseger, Boekhandel van der Velde en al onze gasten.