Hoe kijken we later terug op deze tijd? Nu al zakt het een en ander weg in de vergetelheid. Daarom een verzameling facebook berichten geschreven in deze wonderlijke dagen. Met hier en daar een aanvulling. Voor nu en voor later.

 

Tuin, 9 april

Wat een zegen is een tuin. Zelfs de magnoliablaadjes die neerkomen zijn de moeite waard. En die doenerige bij die misschien wel een wesp is. Of de roodborstjes die zich niet laten fotograferen. Nu een gesproken brief maken voor een vriendin die aangewezen is op het gelezen woord en vastzit in Zuid-Europa. Het hoort allemaal bij deze tijd. Net als de vader, in zijn hardloopkleding, rennend achter de buggy. Zonder oortjes. Die gaan later op de dag in, als ik hem, net als andere mannen en vrouwen, rond zie lopen, al vergaderend. Soms met een bezorgde blik in de ogen.

Geen boskakker laarzen, 6 april

Een nieuwe dag in de tuin. Met passend schoeisel. Nee, dit zijn nadrukkelijk geen boskakker laarzen. Ik heb ze al bijna twintig jaar en kocht ze in een gewone schoenenzaak. Er zit een herinnering aan. (Herinneringen komen in deze dagen opvallend snel boven) We waren op vakantie in Drenthe. Op een ochtend reed ik met de kinderen naar Assen. Ze mochten tot hun grote verbazing en vreugde een uurtje alleen ‘boodschappen doen’. Ze kregen wat geld mee, met de afspraak wat hun territorium zou zijn. Op een bankje, op De Brink, bij het Drents Museum zouden we elkaar terug zien. Ruim voor de afgesproken tijd keerde ik terug naar het pleintje. Zenuwachtig en ongerust. Maar ze zaten er al, twintig minuten te vroeg. Met de zon op hun haar waren ze reeds begonnen aan hun ingeslagen snoep. Ik observeerde ze van een afstand, besloop ze en sloot ze vervolgens in mijn armen alsof ze waren teruggekeerd van een wereldreis. Daarna liepen we naar de schoenenwinkel waar ik deze laarzen had gespot en kocht ze. Mijn man vond ze bij thuiskomst in het zomerhuisje de lelijkste laarzen ooit. En noemt ze nog steeds afzichtelijk.

Aanvulling: van een goede vriend moet ik de laarzen invetten. Heb dit in overweging genomen.

Eenzame sokken,5 april

Vroeg de dag beginnen. Dat blijkt, voor mij, een remedie tegen gesomber in deze dagen. Thee, wat lezen, volgende klus beginnen. Koffie. Mijn sokkenproject is afgerond. Op twitter tipte volger Jeltje van Houten een prachtig kunstproject opgebouwd uit zwerfsokken. Het is van kunstenaar Stef Kreymborg. Haar wand hing ondermeer een tijd in het gebouw van de Tweede Kamer. http://www.stefkreymborg.nl/projecten/

Sokken, 4 april

Weer zo’n klus voor deze tijden. Sokken (meest oude) matchen. Soms een gelukstreffer Maar het eindigt meestal zoals daar in dat restaurant waar mensen na een uurtje samen-eten besluiten dat het toch niks wordt.

Corona medaille, 2 april

Ontving vanmiddag een tastbare herinnering aan deze historische tijden. Van een vierjarige buurtgenoot die zich strikt houdt aan de anderhalve meter regel. Dat is om de Corona legt hij ernstig uit. Dagelijks maakt hij met zijn moeder een wandeling en zo zag hij me de afgelopen dagen bezig in de tuin. We praten dan wat.Vanwege al mijn gesnoei verdien ik de Corona medaille, vond hij. Vanmiddag kwam hij, gehuld in z’n blauwe winterjasje, hem brengen en legde hem plechtig neer, nog steeds op anderhalve meter afstand. Ik ben het eerste niet-familielid dat de penning krijgt. Vandaar de één op dit onbetaalbare houten onderscheidingsteken.

Aanvulling: er wordt nu in de wijk gevochten om de medaille. Iedereen wil hem.

File, 1 april

In alle vroegte in dit wonderlijke tijdperk kennisgemaakt met twee nieuwe fenomenen: de file voor de vuilstort. Ik was de derde in de rij. Toen ik vertrok stond de slinger bijkans tot aan de doorgaande weg. En weer thuis zaten ze daar. Voor het eerst hier gespot. Een koppel kwetterende halsbandparkieten. Het Amsterdamse Vondelpark is ze op dit moment even veel te stil.

Aanvulling: inderdaad, zoals een twitter-vriend meldde, er stond  ‘vroeger’ ook wel eens een file voor de vuilstort. Maar niet zo lang als nu. Kom er trouwens niet meer. Merk wel hoe veel plastic er nog steeds, ondanks alle goede voornemens, het huis binnenkomt.

Elton, 29 maart

Nee dus. Ik heb mijn platen niet weggedaan. Daar pluk ik nu de vruchten van. Elton ligt op de draaitafel (wat moet je met platen vaak opstaan). Hij klinkt tòch anders dan op cd. Kan geen fabeltje zijn dat het vinyl geluid voller is. Die mallotige hoes, wat ik heb ik hem lang niet gezien…

Aanvulling: het weer is te goed om verder door de platencollectie te gaan. Iets voor later, om weer op te pakken.

Taxus, 26 maart

Zou zo’n taxushaag nu denken: we hebben die vrouw zo op ons zien zwoegen, dan gaan wij nu ook vreselijk ons best doen? (Nee niet het door politici en beleidsmakers gebezigde ‘stinkende’ best, want de taxushaag weet dat het vrouwtje daar een verschrikkelijke hekel aan heeft.

Aanvulling: dit project was de start van de operatie tuin die veel omvangrijker werd dan gedacht.

Pingpong, 23 maart

De pingpong tafel is weer van stal gehaald. Ik zit nog zwaar onder mijn oude niveau.

Aanvulling: het gaat inmiddels steeds beter. Ik begreep van de man van de winkel in sportartikelen dat de netjes niet zijn aan te slepen. Overal klinkt inderdaad de pinpongbal.